Ben çok küçüktüm. Onlar ise abla, teyze. Daha sonra genç kız oldum, büyüdüm... onlar yaşlı teyze, abla. Meğer büyüdüğümü sanmışım. Koca çınarlarmış büyüyen. Hep biriktirmişler. Duymuşlar ama söylememişler..... Görmüşler, konuşmak istemişler, hep bir düğüm boğazlarında, anlatamamışlar. Yıllar kat kat konmuş üstlerine, nefes alamadan, alır gibi yaparak yaşamışlar. İşte o katlar birikmiş, birikmiş, birikmiş... taş olmuşlar eteklerinde. Her biri bir ömür değil binlerce ömür olmuş yaşamlarında, boğum, boğum.
Eteğimdeki Taşlar heykeli, anlatır yılların hikayesini, sessizce...dinleyene...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder